مردان خدا پرده ي پندار دريدند
---------------------------------
مردان خدا پرده ي پندار دريدند

                                 يعني همه جا غير خدا هيچ نديدند

هردست که دادند ازآن دست گرفتند

                                 هرنکته که گفتند همان نکته شنيدند

يک طايفه را بهر مکافات سرشتند

                                 يک سلسله را بهر ملاقات گزيدند

يک فرقه به عشرت در ِ کاشانه گشادند

                                 يک زمره به حسرت سر ِ انگشت گزيدند

جمعي به در ِ پير خرابات خرابند

                                 قومي به بر شيخ مناجات مُريدند

يک جمع نکوشيده رسيدند به مقصد

                                 يک قوم دويدند و به مقصد نرسيدند

فرياد که در رهگذر آدم و خاکي

                                 بس دانه فشاندند و بسي دام تنيدند

همت طلب از باطن پيران سحرخيز

                                 زيرا که يکي را ز دو عالم طلبيدند

زنهار مزن دست به دامان گروهي

                                 کز حق ببُريدند و به باطل گرويدند

چون خلق در آيينه به بازار حقيقت

                                 ترسم نفروشند متاعي که خريدند

کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است

                                 کاين جامه به اندازه ي هرکس نبريدند

مرغان نظر باز ِ سبک سير فروغي

                                 از دامگه خاک بر افلاک پريدند

---------------------------------------------------------------

 
به يک پيمانه با ساقي چنان بستيم پيمان را

 

-----------------------------------------------

به يک پيمانه با ساقي چنان بستيم پيمان را

                              که تا هستيم بشناسيم از کافر مسلمان را

به کوي مي‌فروشان با هزاران عيب خوشنودم

                              که پوشيده‌ست خاکش عيب هر آلوده دامان را

تکبر با گدايان در ميخانه کمتر کن

                              که اينجا مور بر هم مي‌زند تخت سليمان را

تو هم خواهي گريبان چاک زد تا دامن محشر

                              اگر چون صبح صادق بيني آن چاک گريبان را

نخواهد جمع شد هرگز پريشان حال مشتاقان

                              مگر وقتي که سازد جمع آن زلف پريشان را

دل و جان نظر بازان همه بر يکديگر دوزد

                              نهد چون در کمان ابروي جانان تير مژگان را

کجا خواهد نهادن پاي رحمت بر سر خاکم

                              کسي کز سرکشي برخاک ريزد خون پاکان را

گر آن شاهد که ديدم من ببيند ديده? زاهد

                              نخست از سرگذارد مايه? سوداي رضوان را

من ار محبوب خود را مي‌پرستم، دم مزن واعظ

                              که از کفر محبت اوليا جستند ايمان را

دمي اي کاش ساقي، لعل آن زيبا جوان گردد

                              که خضر از بي‌خودي بر خاک ريزد آب حيوان را

فروغي، زان دلم در تنگناي سينه تنگ آيد

                              که نتوان داشت در کنج قفس مرغ گلستان را

---------------------------------------------------------------------------